Çocuklar ve Hekimleri
Dünya şiddet ve ölüm soluyor. Her gün öldürülen çocukların fotoğrafları ekranlara yansıyor.
Milyonlarca yoksul, aç, hasta, yersiz yurtsuz yaşayan, dilendirilen, ağır işlerde çalıştırılan, tecavüz edilen çocuk varken; onlar için hiçbir şey yapmadan, yalnız kendi genlerimizden olan çocuklar dünyaya getirmek, yalnız onlarla ilgilenmek istiyoruz.
İster yakında, ister uzakta yaşasın, adı ne olursa olsun, bütün çocuklar insanlığın bir parçası; bizim çocuğumuz. Bir çocuğun ayrımcılık görmeden yaşaması; bir ailenin ve toplumun saygı, sevgi ve destek gören parçası olması, onun en doğal hakkı. Bu hepimizin ortak yararı, iyiliği ve mutluluğu için de gerekli.
"İnsan, sevme yeteneğini sevilerek kazanır. Sevmeden önce sevilmeyi öğrenir” derler. Çocukluğunda sevgi görmemiş insanlar, hem kendi çocuklarını, hem de başka çocukları kolay sevemez. Başkalarının çocuklarını umursamayan insanların, kendi çocuklarını yeterince sevmesi beklenemez.
Sevgi bir hazine ise merhamet onun kapısıdır; bu kapının anahtarını ise şefkattir. Şefkat, merhamet duygusuyla yardıma muhtaç biri - ki bu insan ya da diğer canlılar olabilir – için yapabileceklerimizi yapmaktır.
Biz çocukları sevdiğimizi söyleyip duruyoruz. Ancak onlara merhamet ve şefkat göster(e)miyorsak, sevgimizin bizde kalacağını unutuyoruz.
Gerçekten seviyor muyuz çocukları, yoksa sevdiğinizi mi sanıyoruz ya da seviyormuş gibi mi yapıyoruz?
Önce itiraf edelim; biz çocuklarımızı yeterince sevmiyoruz. Gerçekten sevseydik, çocuklar bu kitapta sunduğum durumda olmayacaklardı.
Murat Yurdakök